Çocuklarımızın sorular sormasına , özellikle yaratılış ilgilenmelerine güvenerek onlara Allah Teala'dan bahseder, O'nun zaman ve mekan dışı , ezeli ve ebedi olduğunu söyleriz. Fakat çocuklarda henüz sayı ve zaman kavramı bile oluşmamıştır ki bu konuda söylenebilecek sözleri anlayabilsinler.
Çocuklar görebildikleri, dokunabildikleri varlıkları algılama gücüne sahiptir. Doğal olarak algıladıkları varlıkları tanırlar ve severler. Bu nedenle biz zaman ve mekan üstü, aşkın bir varlıktan O'nun sonsuz kudretinden bahsettikçe çocuklar, Allah Teala'yı kendilerinden uzak, sevilmesi zor bir varlık olarak algılayacaklardır.
Çocuklar bizim anlattıklarımızdan değil kendilerini seven , kendileriyle oynayan , kendilerine güler yüzle hediye veren kişilerden daha çok etkileneceklerdir. Çocukların duygusal ve zihinsel olarak hazır olduklarını görmeden onlara anlamayacakları bir şekilde Allah'tan , ahiretten bahsetmek çoğu zaman istenen sonuçları vermemektedir. Bunun için sabır ve zaman gereklidir.
Burada şunu demiyorum; Çocuklarınıza Allah'tan bahsetmeyin demiyorum , demek istediğim şu; Yani küçük çocuklara Allah'tan , O'nun emir ve yasaklarından ne kadar bahsedersek edelim çocuk anlamayacak ve sıkılacaktır. Her şeyi zamana yayarak yapmak daha doğrudur bence tabi bunlar benim kişisel düşüncelerim. Bu konuda uzmanlarımız daha iyi bilirler ama bir anda her şeyden bahsedersek çocuk ister istemez sıkılır ve belki de Daha Allah'ı bilmeden onsan soğuyabilir.
Bu kisisel düsüncelerinizin altina oldugu gibi imzami atabilirim. Ezberle ve korkutarak Allah sevgisi yüklemeye calisan okadar insan gördüm ki, cocuklar sevgisinden degil, "Allah beni tas yapar" diye 'inanmaya' basliyorlar.
Aynen öyle , çocuklara korkuyla değil sevgiyle öğretilmeli Allah sevgisi.
Katılıyorum. Sonuçta çocuk ya, daha bir şey bilmiyor ki, zavallıya Allah gibi bir kavramı nasıl öğreteceğiz? Biz bile bilmiyoruz hatta %100 emin olamayız mantıklı düşünürsek çünkü din pozitif bir bilim değil bir dogma yani bir insan peygamberim diyor ve inanıyoruz ya da inanmıyoruz, dünyada binlerce peygamber olduğunu iddia eden insan gelmiş, biz bunların dördüne inanmışız. Yani biz derken insanlık….bir çocuk bunu nasıl algılasın hele hele korku temelli bir din öğretmek çok yanlış yukarıda Tayfun beyin yorumuna aynen katılıyorum, din sevgi temelli olmalı, taş yapar, yakar yerine şöyle yaparsan Allah'ın hoşuna gider denmeli..ya da benzer bir şey…ayrıca yine bilimsel düşünürsek Allah'ın varlığını kanıtlayamayız bence bir çocuk da bunu bilmeli yani insanların inandığı bir varlık olarak söylemeliyiz doğrusu bu, çünkü belki deistler haklı, belki bir yaratıcı var ama hiçbir şeye karışmıyor da olabilir görevi, amacı sadece yaratmak olan bir varlık..yaratıyor yaratıyor ötesine karışmıyor belki o peygamberler tamamen kendilerini peygamber sanan insanlardı, belki değildi, belki tanrı gerçkekten var belki yok bilemeyiz….çünkü bilimle kanıtlaması en azından henüz mümkün değil…asıl çocuklara ahlak, merhamet, vicdan öğretmek lazım ki, dindarlıktan daha önemli bence….çünkü çoğu kişi dindarım diyor ama ahlak yoksunu..zannnediyor ki, bir dini olduğu için, dört kez namaz kıldığı ya da kiliseye gittiği için yeterli …bu ülke güya % 90 mı 99 mu Müslüman ama çocuk pornosu, hayvanlara tecavüz, kadın cinayetleri, çocuk tecavüzü en sık görülen bir ülke demek ki, din yetmiyor insanlara…asıl ahlak lazım
Kalemine sağlık
Güzel ve bilgilendiri yorumunuz için gönülden teşekkür ederim.
Bir şey daha eklemek istiyorum çocuklara öncelikle sevgi aşılanmalı, sadece Allah sevgisi değil Allah soyut bir kavram, çocuklar için çok zor, biz büyükler anlamazken…ama adalet, merhamet, dürüstlük gibi kavramları onun anlayabileceği şekilde anlatmalıyız ki, ileride adil olsun, haksızlıklarda dik dursun, para için onurunu satmasın, bir torba kömüre oyunu satmasın….
Kesinlikle çok haklısınız.
5.5 yaşındaki büyük oğlum yeni yeni sormaya başladı. Allah bir insan mı?Kız mı erkek mi? Nerde yaşıyor? Google'da epey gezindim, şaşırtıcı bir şekilde bu konuda doyurucu bilgi olmadığını gördüm. Ben de Bodrum'da yaşayan psikolog Özge Çivci'ye sordum:
''Allah ve din ile ilgili hiçbir açıklamayı şu an tam olarak anlamayacak Emre. Henüz bilişsel olarak hazır değil. Sorular muhakkak geliyor, somutlaştırmak istiyor çocuklar, burada senin inanç sistemin önemli. Senin neye inandığın üzerinden cümleler kurmalısın çünkü bu bilgilerle büyüyecek, şemalar geliştirecek. Önemli noktalar allahı ceza veren, korkutan cehenneme yollayan, bizi izleyen, herşeyi gören birşey olarak tanımlamamak.
Yaratmaktan bahsedebilirsin inançlarına göre, duadan bahsedebilirsin. Önemli nokta sana allahın neler hissettirdiği. İnanan biriysen allahın varlığını düşündüğümde mutlu olurum dersin, zor durumlarda beni koruyacağına inanırım. Dileklerimin gerçekleşmesi için ona dua ederim… dua etmek beni mutlu eder. Eğer inançlı değilsen bazı insanlar mutlu olmak iyi hissetmek için dua ederler diyebilirsin. Ben kendi kızımın sorgulamasını istediğimden hep bazı insanlar inanırlar, olduğunu düşünürler bazıları olduğuna inanmazlar ve kendilerini iyi hissetmek için başka yollar bulurlar diyorum ve kendime iyi gelen yolları konuşuyorum onunla. Çok soyuta kaçmamak gerek. Ne hissettirdiğine odaklan derim. Çıtır çıtır felsefe diye bir kitap serisi var, onun bir kitabı "İnanmak ve Bilmek" doğrudan Emre'ye okumak için değil ama cevaplarında sana yardımcı olacak bir kaynak. Hatta o serinin tüm kitapları güzel, her evde olmalı, konu başlığından bakarak ihtiyacın olanı edinerek başlayabilirsin, 30'a yakın kitap var. Yaşam ve Ölüm mesela harika bir kitap aynı seriden.''
Demişti bana. Bize de hep korkuyla anlatıldı, ''yakar, taş eder'' diye. Çok öenmli bir konu bu Gökhan.
Psikolog çok güzel anlatmış, çocukların gözünü korkutmamak gerek bu konuda
Güzel yorumun için teşekkür ederim. Elif abla
Söylediklerinde sonuna kadar haklısın abim. Ben de Tayfun arkadaşımız gibi Allah sevgisini korku ile öğretenleri çok gördüm. Müdahale etmeye çalıştığımda da sorumlusu ve suçlusu ben oluyordum. Bu olanları umursamadan ben ikaz etmeye hala devam ediyordum ama tabi ailenin sert ve korkutucu baskısı yüzünden çocukta Allah sevgisi kalmadı. Ailesi de pişman durumda, karşılaştığımızda ise sadece yüzünü eğip geçiyorlar. Küçüğüz diye sözümüz dinlenmedi maalesef. Çok üzücü bir durum oldu hem onlar için hemde benim için…
Bahsettiğin durumu bende yaşadım kardeşim, yakın bir akrabamız yapıyordu küçücük çocuğa ''Bak Allah seni yakar, şöyle yapar böyle yapar'' dediğine şahit oldum. Neden böyle yapıyorsunuz dediğimde ''Çocuk korkmazsa hep istediğini yapar'' demişti ama sonra bu düşüncesinden pişman olmuştu.
Kötü bir durum ama artık iş işten geçiyor .